کوبا

بعد از 50 سال خصومت و دشمنی، سرانجام کوبای سوسیالیست با آمرکای امپریالیست آشتی کرد..
کوبایی ها خیلی دیر فهمیدند که دنیای 2 قطبی تمام شده است و کشورشان هم نمی تواند در انزوای جهانی و تحریم ، رشد کند..
در آن سو، آمریکا هم مدت زیادی نیست که فهمیده " شخصی که 6 ساعت سخنرانی میکند و بر علیه آمریکا شعار میدهد ،بیشتر از آنکه برای آمریکا خطرناک باشد ..برای مردم خودش خطرناک می باشد .."
به هر تقدیر رائول کاسترو دیگر نمی توانست همانند برادرش فیدل، تنها به شعار دادن اکتفا کند و دارو و مواد غذایی و غیره را با شعار دادن وارد مملکت کند ...دیگر شکر هم خریدار چندانی نداشت...
بعد از تجزیه و از بین رفتن شوروی، دیگر خبری از آن کمک های کلان برادر بزرگتر نبود و کوبا در دهه 70 و دنیای خودساخته اش وا مانده بود..به ندرت اتوموبیل نو و به روز در خیابان های هاوانا تردد میکرد و موبایل هم تعدادی معدودی داشتند...اماکوبا هنوز دلش خوش بود که هنوز پرچمدار مبارزه با امپریالیسم در دنیاست....فیدل 5..6 و گاهی 7 ساعت یه ضرب و یک ریتم در سالگرد انقلاب و سالگرد چگوارا..سخنرانی آتشین میکرد و آب از آب وضع مردم تکان نمی خورد..
اما رائول که جانشین برادر شد، باید نشان میداد که با تغییر رهبریت کوبا ، مردم روی خوش زندگی را خواهند دید و وضع کمی تغییر میکند..کم کم مذاکرات با آمریکا شروع شد..با اتحادیه اروپا..چین و روسیه واسطه شدند و سرانجام رائول کاسترو با اوباما دست و داد و چند ماه بعد کوبا از لیست حامیان تروریسم خارج شد و سفارتش را در آمریکا افتتاح کرد....
حالا کوبا منتظر است تا سرمایه گذاران آمریکایی دوباره بعد از 50 سال به کوبا بازگردند و چرخهای زنگ زده اقتصاد کوبا دوباره به راه بیفتند..
پنجاه سال مبارزه برای بازگشتن به وضع 50 سال قبل..
https://www.facebook.com/political.pics

سید حامد واحدی     30 تير 1394