مومنان

چون خود و همراهانت به کشتى نشستید، بگو: سپاس خدایى را که ما را از مردم ستمکاره رهایى بخشید. (28)
و بگو: اى پروردگار من، مرا فرود آور در جایگاهى مبارک، که تو بهترین راهبرانى. (29)
در این داستان عبرتها و پندهاست، و ما تنها آزمایندگانى بودیم. (30)
و بعد از آنها مردمى دیگر بیافریدیم. (31)
و از خودشان به میانشان پیامبرى فرستادیم که: خداى یکتا را بپرستید، شما را خدایى جز او نیست. آیا پروا نمى کنید؟ (32)
گروهى از مهتران قومش که کافر بودند و دیدار آخرت را دروغ مى شمردند و در این دنیایشان عیش و نعمت داده بودیم، گفتند: این مرد انسانى است همانند شما؛ از آنچه مى خورید مى خورد و از آنچه مى آشامید مى آشامد. (33)
و اگر از انسانى همانند خود اطاعت کنید، زیان کرده اید. (34)
آیا به شما وعده مى دهد که چون مردید و خاک و استخوان شدید، شما را از گور بیرون مى آورند؟ (35)
این وعده اى که به شما داده شده بعید است، بعید. (36)
جز همین زندگانى دنیوى ما هیچ نیست، به دنیا مى آییم و مى میریم و دیگربار زنده نمى شویم. (37)
این مردى است که به خداى یکتا دروغ مى بندد و ما به او ایمان نمى آوریم. (38)
گفت: اى پروردگار من، اکنون که تکذیبم مى کنند، یاریم کن. (39)
گفت: به همین زودى از کرده پشیمان مى شوند. (40)
پس به حق، بانگى سخت آنان را فرو گرفت. مانند گیاه خشکشان کردیم. اى، نصیب مردم ستمکاره دورى از رحمت خدا باد. (41)
و بعد از آنها مردمى دیگر بیافریدیم. (42)

-سوره مومنون-

سید حامد واحدی     20 مهر 1396